OPKLAREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en klaren: ik klaarde op, heb en ben opgeklaard. Bedr., ophelderen: een duistere hemel, door eenen gunstigen wind opgeklaard. De wind klaart de betrokkene lucht op. Klaarheid geven aan eene zaak: eene duistere plaats der Schrift opklaren. Maer 'k word
[pagina 722]
[p. 722]
gedwongen om elk d'oogen op te klaaren. K. Lescaille. Onz., met zijn, helder worden: de lucht klaart op. Ik zie alreeds den dag opklaaren. G. Bidl. Goelijker worden: het meisje begint op te klaren. Van hier: opklaring, opheldering.
Auteursrechtvrij