Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ophuiven]

OPHUIVEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en huiven: ik huifde op, heb opgehuifd. Huifswijze optooijen: ghij, die met het witte floers ophuift deez' heilige sneeuw. Hooft.