Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opfakken]

OPFAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en fakken (zie fikfakken): ik fakte op, heb opgefakt. Aangrijpen om weg te voeren: en doet den gijzelaar opfakken door de stoutheit van eenen helbardier. Hooft.