Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opdouwen]

OPDOUWEN, (opduwen), bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en douwen: ik douwde op, heb opgedouwd. Opwaarts douwen: de scheepsraad, waarin besloten wierd, voor den wind op te duwen. Bógaert.