Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 689]

[Opbondelen]

OPBONDELEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en bondelen, dat buiten zwang is: ik bondelde op, heb opgebondeld. In eenen bondel opbinden: haar hair bondelen zij omtrent het achter hooft met een knoop op. Bog.