Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Opblinken]

OPBLINKEN, onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. op en blinken: ik blonk op, heb opgeblonken. Eenen blinkenden glans van zich geven: de beucklaer, die van gout hier opblonck. Vond.