Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 646]

[Onzuiver]

ONZUIVER, bijv. n. en bijw., onzuiverder, onzuiverst. Niet zuiver: onzuivere diamanten, waarin vlakken zijn. Onzuiver water, dat vuil is. Van on en zuiver. Van hier: onzuiverheid, en het veroud. werkw. onzuiveren.