Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onwil]

ONWIL, z.n., m., des onwils, of van den onwil; zonder meerv. Het tegendeel van wil. Zoo komt het, in den zin van een verbod, voor, in het berijmde Onze Vader bij J. v. Maerl.:

[p. 642]

 

Doe dat op ter eerden daertoe

 

Nijeman dijn onwille doe.

In eenen godgeleerden zin beteekent het gekantheid, wederstrevigheid: uw onwil, niet uwe onmagt, is daarvan de oorzaak. Kwamen zij slechts hunnen onwil te boven. Wijders, ongenegenheid, ongenoegen: is 't mogelijk, dat welwillen onwil in u voortbrengt? J. v. Heemsk. Onwil en verdriet toonen. In verdere beteekenis, droefheid over iets, dat tegen ons genoegen is:

Den onwille hadden si groet
Van haren beesten -
Want si vore haer ogen saghen
Den beesten eten van den huse dac.

M. St. Zoo elders:

Noch ne was in onghevalle
Dese onwille al met alle
Grave Willem niet zwaer ghenoegh.

Van on en wil. Van hier: onwillig, onwilligheid, onwilliglijk.