Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwrikken]

ONTWRIKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het on-

[p. 612]

scheidb. voorz. ont en wrikken: ik ontwrikte, heb ontwrikt. Los wrikken: pijlers, uit haar naven ontwrikt, en los geschokt. H.D. Coning. Van hier: ontwrikking.