Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwetten]

ONTWETTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en wetten, dat niet voorkomt: ik ontwette, heb ontwet, De wet ontwetten, derzelve hare natuur en verbindende kracht ontnemen, zegt Rodenb.