Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwarren]

ONTWARREN, (ontwerren) bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en warren: ik ontwarde, heb ontward. Uit de war, uit de dot maken: wie kan die streng - dat garen ontwarren? Ontwarrende een' Gordiaenschen knoop. Poot. Oneig, uit eene zaak, waar uit men bezwaarlijk te redden is, uithelpen: een ziel, van al haer ijdelheên ontwart. H. Schim. Hij ontwarde zich gelukkig uit al die strikken. Zaken, die, wegens eenige bijkomende omstandigheden, moeijelijk te verstaan zijn, van hare beletsels bevrijden en aan het verstand

[p. 604]

brengen: wen deese ligten u d'orakels Godts ontwerren. C.G. Leydekker.

Totdat ik eindlijk ook den stant en loop der starren
All' die geheimen, al die wond'ren leerde ontwarren. N. Verst.

Wiens oordeel door de alleringewikkelste moeilijkheden der wetenschappen henen dringt, en ze weet te ontwarren. Hervey. Waar wanorde en verwarring is, orde, vrede en eenigheid veroorzaken: dat men de zaaken door geenen anderen wegh ontwarren zouw. Hooft. In netelige omstandigheden, de zaken te regt brengen: zoo zal des Hoogsten zorg uw zaaken wel ontwarren. F. Halma.