Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontwapenen]

ONTWAPENEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en wapenen: ik ontwapende, heb ontwapend. Noodzaken, dat iemand de wapens aflegge, iemand de wapens ontnemen: dat het volk niet t'ontwaapenen was. Hooft. Eene vloot ontwapenen. Oneig.:

[p. 603]

iemand door weldoen ontwapenen. Boetvaardigheid kan iemands gramschap ontwapenen. Bij Halma komt het ook onz. voor, in de beteekenis van de wapens neêrleggen. Van hier: ontwapening.