Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontvlakken]

ONTVLAKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en vlakken: ik ontvlakte, heb ontvlakt. Vlakken of vlekken uitmaken. Van hier: ont-

[p. 598]

vlakker, een die de vlakken of smetten uit kleederen maakt.