Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onttrouwen]

ONTTROUWEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en trouwen: ik onttrouwde, ben onttrouwd.

[p. 593]

Gescheiden worden: zo deze een kerk liet bouwen, daar zij weer onttrouden. Sweerts. - Hij weet van trouwen en onttrouwen. Vond.