Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontteugelen]

ONTTEUGELEN, bedr. w., gelijkvl. Van het on-

[p. 591]

scheidb. voorz. ont en teugelen: ik ontteugelde, heb ontteugeld. Den teugel afdoen; in den verhevenen stijl.