[Ontspatten]
ONTSPATTEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en spatten: ik ontspattede, (ontspatte), ben ontspat. Zijwaarts ontspringen: de haes zoekt hun t' ontspatten. Vond. Hij ontspatte met zulk een heftigheit den bewaarderen. Hooft. Laat de (Poezij) u pen ontspatten. Sweerts.
Auteursrechtvrij