Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 574]

[Ontschijnen]

ONTSCHIJNEN, onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en schijnen: ik ontscheen, ben ontschenen. Beginnen te schijnen: wanneer de dagh ontschijnt. J. de Brune.