Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontscheppen]

ONTSCHEPPEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en scheppen: ik ontschiep, heb en ben ontschapen. Bedr., de schoone gedaante, van den Schepper ontvangen, wegnemen, van de blozende kleur berooven: bleeck ontschapen werd zijn eijgen broeder. K. v. Mand. Agamemnon zag men doen oock met bleeck zijn ontschapen. v. Mand. Omdat voorts, in grooten schrjk, het aangezigt al zijne kleur verliest, en

[p. 573]

het gelaat mismaakt wordt, zoo wordt dit woord, op die omstandigheid toegepast: die met de blixems van zijn Heijlge majesteijt ontschept. Vond. In het bijzonder op het sterven: uw Schepper is ontschept. Poot. Wie lecht hier doot te bed, gelijk ontschapen? Vond. Nu leid zij op het lijkbed als ontschapen. Bógaert. Om uwen vader, nu ontschapen te verheffen. Moon. Onz., met zijn; den geest geven: o Schepper! ik ontschep: ontsluit mij uw' genade. Hooft