Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontruimen]

ONTRUIMEN, bedr. w. (oud. ook onz. gebruikt: ontruijmt hij. Bat. Arkad.) gelijkvl. Van het onscheidb.

[p. 571]

voorz. ont en ruimen: ik ontruimde, heb ontruimd. Engte veroorzaken: dat ledekant ontruimt de kamer. Plaats maken, door iets weg te ruimen: gij falijde Bagijn ontruijmde hem de plaats. Ontruim de zaal. Een huis ontruimen, het verlaten, als de huurtijd verstreken is. Oneig.: een ambt met den dood ontruimen. Alles, wat hij met den dood zal ontruimen, nalaten. Van hier: ontruiming.