ONTROOVEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en rooven: ik ontroofde, heb ontroofd. Met geweld ontnemen: eenen dierbaren schat ontrooven. Dat licht wordt ons, helaes! te vroeg ontroofd. J. de Haes. Schoon 't sterflot mij den waertsten van mijne oomen heeft ontrooft. J. de Haes. Van hier: ontrooving.
Auteursrechtvrij