Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontrekenen]

ONTREKENEN, bedr. voordd. w., gelijkvl., van het vorige ontreken. Van het onscheidb. voorz. ont en rekenen: ik ontrekende, heb ontrekend. In het oprekenen bedriegen en, door dien weg, iets ontnemen. Veroud. woord.