Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontmaken]

ONTMAKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en maken: ik ontmaakte, heb ontmaakt. Ontdoen, afbreken: noit maken iet, dat deugt, of moet eerst iet ontmaken. De Deck. Krachteloos maken: eenen

[p. 556]

koop ontmaken. Bij uitersten wil onterven: zijne ouders ontmaakten hem de helft van hunne bezittingen. Iemand al zijn goed ontmaken. Van hier: ontmaking, onterving.