Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontmagten]

ONTMAGTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en magten, dat buiten zam. niet gebruikt wordt: ik ontmagtte, heb ontmagt. De magt ontnemen: de gedachten van de dood ontmachten de zonde. De Brune.