Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontlenden]

ONTLENDEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en lenden, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik ontlendde, heb ontlend. Lendenloos maken, slap maken. Bij Kil. en Hoogstr. komt het voor, die ontlendenen spellen.