Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontkomen]

ONTKOMEN, onz. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en komen: ik ontkwam, ben ontkomen. Weg komen, ontgaan: de gevangenen zijn gelukkig ontkomen.

[p. 546]

Te Rome, waerhene hij met zijnen vader ontquam. Moon. Men bedient zich vooral van dit woord in den zin van bevrijding van onaangename omstandigheden: den dood ontkomen. Dit gevaar is hij, helaas niet ontkomen. Eenen strik ontkomen. Zoo ook zonder bijvoeging van de zaak: zeer luttel, die ontquaamen. Hooft. Van hier: ontkoming: er is geene ontkoming aan.