Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onthuiven]

ONTHUIVEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en huiven: ik onthuifde, heb onthuifd. Van eene huif ontdoen. Oneig.: wie sal de blind onthuiven? C. Huygens.