Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontheupen]

ONTHEUPEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en heupen, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik ontheupte, heb ontheupt. Uit het gewricht

[p. 537]

der heup ontwringen: dan komen der ontheupt' en kreuple kindren van. Huygens. Poot gebruikt het oneigenlijk voor den onderlingen band van vereeniging breken: ten stut van 't burgerlijke leven, ontheupt door list en twist en feil.