[Onteeren]
ONTEEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en eeren: ik onteerde, heb onteerd. Eigenlijk van eene waardigheid berooven: die onteert sijn eygen hooft. Bybelv. Eene maagd onteeren, haar den maagdom benemen. In verdere beteekenis, iets doen, dat tegen de achting en den eerbied, aan eenen persoon of eene zaak schuldig, strijdt: heeft hij uwe wet, of 't koningdom onteert? J. de Haes. Gods naam onteeren. Den tempel onteeren. Van hier: onteerer (onteerder), onteering, onteersel, bij Hooft. Voor onteeren gebruikt Oudaan ook onteerlijken. Bij Otfr. luidt het interen.
Auteursrechtvrij