Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontdauwen]

ONTDAUWEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en dauwen: ik ontdauwde, heb ontdauwd. Den dauw wegnemen, opdroogen:

Langs der lindetoppen goud
Daer sij 't nat gaet over strijcken,
Dat haer broeder stracx ontdouwt. C. Huyg.