Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ontbreinen]

ONTBREINEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. ont en breinen, dat buiten zamenstell. niet voorkomt: ik ontbreinde, heb ontbreind. Het brein uitdrukken: bekkeneelen, die de Dwinglandij ontbreinde. G. Brandt.