[Onheusch]
ONHEUSCH, (bij Vond. ook onhoofsch, schoon in eenen meer bepaalden zin, voor niet hoofsch) bijv. n. en bijw., onheuscher, meest, zeer onheusch. Niet heusch, onvriendelijk, onbeleefd: de onheusche bergman blaast den horen. Vond. Gij ijst voor zulke onheusche tael. Poot. Iemand onheusch behandelen. Van on en heusch. Van hier: onheuschheid, onheuschelijk.