Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ongunst]

ONGUNST, z.n., vr., der, of van de ongunst; zonder meerv. Het tegendeel van gunst, dadelijke afwe-

[p. 484]

zigheid van eenen genegenen wil, om anderen goed te doen; eene zachtere uitdrukking voor misnoegen, haat, nijd enz.: iemands ongunst op den hals halen. Hij viel - hij raakte bij hem in ongunst. Van on en gunst. Van hier: ongunstig, ongunstigheid, ongunstiglijk.