ONGEVOEGELIJK, (ongevoeglijk) bijv. n. en bijw., ongevoegelijker, ongevoegelijkst. Niet gevoegelijk, onbetamelijk: bij zulke exempels zou men ons niet ongevoeglijk zetten. Poot. Van on en gevoegelijk. Van hier: ongevoegelijkeid, ongevoegzaam, dat niet gevoegelijk pleegt te zijn, ongevoegzaamheid. Het zelfstandig w.
[pagina 481]
[p. 481]
het ongevoeg komt bij de ouden voor in een zin van onheil, ramp: hem ne quam mere onghevoech. M. St. Bij K. Kol. komt het voor, in de beteekenis van eene ongeschikte handelwijs: dat hi fiere, wt onghevoech, moeder en broeder bracht in ave moede. Zoo ook spieg. hist.: onse Here, Pauluse, om 't onghevoech, enz. Van on en gevoeg.
Auteursrechtvrij