Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ondergrond]

ONDERGROND, z.n., m., des ondergronds, of van den ondergrond; meerv. ondergronden. Een grond, die onder iets, dat daarboven is, ligt, en met betrekking daarop dezen naam draagt: op haeren ondergront. Vond.

[p. 428]

Zoo zegt men, in Drenthe, de ondergrond der boomen. Van onder en grond.