Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onderbreken]

ONDERBREKEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. onder en breken: ik onderbrak, heb on-

[p. 422]

derbroken. De voortduring van iets voor eenige oogenblikken beletten: Psalmen met poozen onderbreken. De Brune. Bij Hooft komt het eigenlijk voor, in de beteekenis van onder aan een ding breken: de keurbendeling met berden en horden gedekt onderbreekt de muuren.