Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Onbekwaam]

ONBEKWAAM, bijv. n. en bijw., onbekwamer, onbekwaamst. Van on en bekwaam. Zonder bekwaamheid: hij is voor dien stand onbekwaam. Ongevoegelijk: dat zijn onbekwame reden. Onbehoorlijk: op onbekwame wegen gaan. In den verzachtenden stijl, voor beschon-

[p. 406]

ken: men vindt hem nooit onbekwaam. Van hier: onbekwaamheid, onbekwamelijk.