[Omstooten]
OMSTOOTEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en stooten: ik stiet om, heb omgestooten. Zoo stooten, dat iets omvalt: hij stiet het kind om. Fig.: een huwelijk omstooten, de voltrekking van hetzelve hinderen. Iemands voornemen omstooten, hetzelve verijdelen. De maetschappij der kristnen stoot het om. H. Schim. Van hier: omstooting.
Auteursrechtvrij