Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omsleuren]

OMSLEUREN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en sleuren: ik sleurde om, heb omgesleurd. Langs den grond omslepen. Hooft gebruikt het oneigenl.: dus werden ze vast omgesleurt, zonder erghens troost te erlangen.