Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omroeren]

OMROEREN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en roeren: ik roerde om, heb omgeroerd. Door elkander roeren: 't geklater des noodweers treft 't water van de omgeroerde zee. Poot. Van hier: omroering, omroersel. Hooft.