Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omringelen]

OMRINGELEN, voorddur. bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. om en ringelen: ik omringelde, heb omringeld. Eigenlijk met vele zaken ringswijze omgeven: Titius omringelt met de droeve baren. De Deck. Omrin-

[p. 369]

gelt met den stoet van lijfwacht. Hooft. Zij omringelen den Overste van 't leeger. Hooft. Een schaer u sal omringelen. Vond. Van het volgende omringen.