Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Omkallen]

OMKALLEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en kallen: ik kalde om, heb omgekald. Door kallen, tot een ander voornemen bewegen, door kallen

[p. 356]

op zijne zijde brengen: thans liet hij zich omkallen door Loodewyk Rumpf. Hooft. En hield schildwacht een der omgekalde soldaaten. Hooft. Van hier: omkalling.