Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Ombuigen]

OMBUIGEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en buigen: ik boog om, heb en ben

[p. 345]

omgebogen. Bedr., iets, dat regt is, in eene bogt zetten; ook iets, dat reeds gebogen is, in eene andere rigting buigen. Ook onz., met zijn; het mes buigt om. Van hier: ombuiging.