Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[p. 342]

[Ombanden]

OMBANDEN, bedr. w. gelijkvl. Van het scheidb. voorz. om en banden, dat buiten zamenst. niet voorkomt: ik bandde om, heb omgeband. Eenen band omdoen: een omghebanden hals. C. Huijgens. Veroud. woord.