Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nedervellen]

NEDERVELLEN, (neervellen) bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. neder en vellen: ik velde neder, heb

[p. 265]

nedergeveld. Door geweld ter aarde doen vallen: boomen nedervellen. Door wapenen dooden: dat hij alleen zoo veele nedervelde. Bógaert. Want zonder genade had ik u zeer ras nedergeveld. v. Mand. Ook ter neder vellen. Vond., die het ook oneigenlijk, voor uitroeijen, doen ophouden gebruikt, zegt ergens: zoo menigh aertsgewelt en rijck ter neder vellen. En D. v. Hoogstr.: en (dat) alle vreugde nedervelt. Van hier nedervelling.