Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Nedertiegen]

NEDERTIEGEN, (neertiegen, neertijgen, neertuigen)

[p. 264]

bedr. veroud. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. neder en tiegen: ik toog neder, heb nedergetogen. Nedertrekken. Bij Poot vindt men het deelw.: vogels neergetogen van een loot.