Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Narekken]

NAREKKEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en rekken: ik rekte na, heb nagerekt. Nog

[p. 217]

eens rekken: linnen narekken. Ook wordt, het, in de gemeenzame verkeering, gebezigd voor narijden, of loopen, om iemand in te halen: wij pakten ons weg, maar hij kwam ons narekken.