Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Najanken]

NAJANKEN, bedr., w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. na en janken: ik jankte na, heb nagejankt. Jankend naschreeuwen: de hond jankte ons na. Oneig.: zijn' huisvrouw liet niet af, van met smeeken haaren man

[p. 203]

naa te janken. Hooft. Zulck een liefde bevange Dafnis, opdat ik hem dan late najancken. Vond. Om een ambtje al de grooten najanken.