Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Morsen]

MORSEN, onz. en bedr. w., gelijkvl. Ik morste, heb gemorst. Onz., met hebben; kladden, vuil maken: dat kind morst met het eten. Oneig., beneden de waardigheid van zich zelven met eene gewigtige zaak handelen: Auvergne en Antragues morssen met den Spanjaardt.

[p. 154]

Hooft. Bedr., op eene oneerlijke wijs, ter sluip, iets doen: ik wist dien buit zoo stil bij avont niet te morssen. Vond. Bedekken: om 't quaet te morsen. Cost. Den zieken in de pan morsen heeft Oud., voor den zieken verwaarloozen. Van hier morserij. Zamenstell.: vermorsen.