Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Mistrouwen]

MISTROUWEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. mis en trouwen, vertrouwen: ik mistrouwde heb mistrouwd. Wantrouwen, kwaad vermoeden hebben, aan de gesteldheid van eenen persoon of eene zaak twijfe-

[p. 117]

len: schoon 't menigh zal mistrouwen. Poot. De koning mistrouwde hem in alles. Deez' mistrouwende de zwakheit van de bezetting. Hooft. Bij Otfrid. missidruen, bij de zwab. Dichters missetrowen. Van hier mistrouwend, mistrouwig, mistrouwigheid.