Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Matig]

MATIG, bijv. n. en bijw., matiger, matigst. Zoo als het met de gesteldheid, de maat van andere dingen, overeenkomt; doch in eenen figurelijken zin, in welke beteekenis het, in zamenst. alleen, voorkomt: pligtmatig,

[p. 45]

regtmatig, regelmatig, wetmatig, enz. Dat met maat en regel overeenkomt: hij is een liefhebber van matige vreugd. Matigh, rechtveerdig, kuijsch. Bybelv. De matige natuur eischt weinigh voor het leven. Poot. Bezadigd: een man van een matig oordeel. Dat de gewone maat niet te boven gaat: lieden van een matig vermogen. Matig weer, niet te heet, niet te koud. Van hier matigheid, matiglijk. Zie ig.